Nema naroda na svetu koji nije upoznat sa institucijom praznika. Štaviše, praznik je od jako velike važnosti za svaku zajednicu koja ga proslavlja i on uvek ima nekoliko funkcija. Kako je još 1986-te godine primetio Žofr Dimazdje, praznik se događa u obrednom vremenu i u utvrđenim datumima: ovi datumi su simbolički i upućuju na prirodna (godišnja doba) ili društvena zbivanja (događaji ili legende) čije redovito vraćanje teži da institucijama razvije stalnost, trajnost. Uprkos svim stvarnim, iako laganim promenama koje donose mene svakodnevnog života, ovo obredno vreme doprinosi stalnoj re-kreaciji i egzistecijalnom ispoljavanju institucije. Međutim, praznik ne služi samo da bi se grupa samoobnavljala kroz praktikovanje rituala i veličanje legendarnih ličnosti ili događaja, već je i svojstveni znak pripadnosti određenoj etničkoj grupi. On može biti, takođe, i dokaz postojanja više identiteta sa kojima grupe operiraju.
Među važne romske praznike svakako se ubraja praznik Vasiljica ili Vasilica. Još je u drugoj polovini dvadesetog veka etnolog Tatomir Vukanović primetio da je kod Roma u jugoslovenskim zemljama svetkovanje i praznovanje godišnjih praznika sasvim različito i da se ono u osnovi temelji na verskoj pripadnosti, ali i da su kao zajednički praznici svih Roma još od starine Vasiljica i Đurđevdan. Nakon već više od trideset godina i nekih novih istraživanja, mogla bih da dodam da je svakako evidentno postojanje istog praznika kod različitih romskih grupa, ali i da je na praznovanje ovog „univerzalnog“ romskog praznika uticalo više faktora i da se skup verovanja i rituala razlikuje među različitim romskim grupama, što je slučaj i sa crnogorskim romskim grupama.
Praznik Vasilicu u Crnoj Gori proslavljaju i Čergari i Romi- Muslimani kako bi obeležili vreme koje se smatra opasnim i funkcija praznika jeste da zajednici i pojedincima obezbedi prosperitet i bolju budućnost. Međutim, skup obreda i rituala među ove dve grupe je potpuno različit i na njega su uticali različiti društveni putevi, identifkacioni procesi i različita kulturno-istorijska pozadina. Vremenom su grupe, koje jesu pre svega romske, stvorile sebi svojstvene romske nivoe socio-kulturnih sistema sa različitim kulturnim slojevima. Ti kulturni slojevi i specifični romski nivoi kojima su oni dali posebna značenja i društveno konstruisana kulturna objašnjenja nalaze se u opoziciji. Proslavljanjem praznika Vasilica i jedna i druga grupa teže ka očuvanju svojih institucija, obezbeđivanju prirodnog i društvenog poretka, ponavljanju obrednih radnji koje će im te težnje ostvariti, koje neće dozvoliti da se sistem uruši.
Vasilica je praznik poznat i slavljen i od strane drugih naroda u regionu, pre svega od strane pravoslavnog stanovništva koje ga još ponegde naziva Mali Božić, ali sve više Srpska Nova godina. Ovaj praznik pada sedam dana posle Božića, odnosno 1. januara po starom, a 14. januara po novom kalendaru. Pošto je stariji julijanski kalendar usvojila Srpska pravoslavna crkva, pomenuti se praznik tretirao kao početak godine. Ponegde su ga zvali i Vasiljevdanom jer se tog dana proslavlja praznik Sv. Vasilija. Međutim, pravoslavno stanovništvo ga je najviše zvalo Mali Božić jer se tada nastavljalo praznovanje Badnjeg dana i Božića kada su ponovo izvođeni badnjedanski i božićni rituali. Međutim, rituali o Malom Božiću su danas među pravoslavnim stanovništvom uglavnom minimalizovani i 14. januar označava početak nove godine čime se naglašava pripadnost određenoj etničkoj grupi, u ovom slučaju srpskoj. Interasantno je da su neki istraživači koji su istraživali Vasilicu zabeležili da se u susednoj Srbiji u periodu socijalizma, kada se 13. januar nije proslavljao kao Srpska Nova godina, za njega mogao čuti i naziv „Ciganska Nova godina.“
U Crnoj Gori među Čergarima i Romima Muslimanima ustaljen je naziv Vasilica ali se ponegde među Čergarima mogu čuti i nazivi kao što su „Romski Božić“ i Bangi Vasilica, odnosno Kriva Vasilica.